Poniższa notka biograficzna została przygotowana przez redakcję Polskiego Portalu Biograficznego.
Koc Adam Ignacy pseud. Witold, Szlachetny (1891-1969) uczestnik walk o niepodległość Polski, polityk, poseł, senator, minister w rządzie emigracyjnym, publicysta, pułkownik Wojska Polskiego, członek Związku Walki Czynnej i komendant Polskiej Organizacji Wojskowej. Urodził się 31 VIII w Suwałkach w rodzinie o tradycjach powstańczych. Ojciec był nauczycielem języków starożytnych. W wieku 3 lat stracił matkę. Uczył się w Suwałkach - w szkole elementarnej i w rosyjskim Gimnazjum Męskim. Za działalność w czasie rewolucji 1905 r. relegowany ze szkoły. Dzięki zdaniu matury w podkrakowskim gimnazjum, rozpoczął studia polonistyczne na Wydziale Filozoficznym UJ. Od 1909 roku działał w Związku Walki Czynnej, potem w Związku Strzeleckim. W 1913 r. odbył wyższy kurs oficerski ZWC i otrzymał znak oficerski („Parasol”). Po wybuchu wojny przedostał się do Królestwa Polskiego, gdzie uczestniczył w łączeniu Związku Strzeleckiego z Polskimi Drużynami Strzeleckimi i tworzeniu Polskiej Organizacji Wojskowej. K. został komendantem POW w Warszawie. W 1915 r. udał się z misją do Józefa Piłsudskiego, co umożliwiło mu wstąpienie do Legionów Polskich i walkę z bronią w ręku. Służył w III Brygadzie Legionów. We wrześniu1916 r. został ciężko ranny w bitwie nad Stochodem. Po kryzysie przysięgowym internowany w Beniaminowie. W kwietniu 1918 r. zwolniony z obozu ze względu na zły stan zdrowia. Powrócił do działalności konspiracyjnej. Został komendantem POW w Warszawie, a potem Komendantem Naczelnym POW. 10 listopada 1918 r. wydał POW rozkaz rozbrojenia żołnierzy niemieckich i powitał na dworcu kolejowym w Warszawie Piłsudskiego i Sosnkowskiego powracających z twierdzy w Magdeburgu. Został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu kapitana i odbył przeszkolenie w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego. Podczas wojny z bolszewikami dowodził pułkiem piechoty, a potem Dywizją Ochotniczą. Do 1928 roku służył w WP i zajmował szereg stanowisk w Ministerstwie Spraw Wojskowych. W 1924 r. awansował na pułkownika. Uczestniczył w przewrocie majowym po stronie Piłsudskiego. Potem został szefem sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu nr VI we Lwowie. Od 1928 r. działał w Bezpartyjnym Bloku Współpracy z Rządem i przez dziesięć lat był posłem na sejm. W latach 1929-1930 redagował prorządowy dziennik „Głos Prawdy”, a potem założył i został redaktorem naczelnym „Gazety Polskiej”. W latach 1930-35 był wiceministrem skarbu, a od 1932 komisarzem rządowym w Banku Polskim. Przyczynił się do uzyskania pożyczki francuskiej na dokończenie budowy magistrali kolejowej ze Śląska do Gdyni oraz umowy z firmami brytyjskimi na elektryfikację Warszawskiego Węzła Kolejowego i na modernizację taboru kolejowego. W lecie 1933 r. stał na czele polskiej delegacji na światową konferencję ekonomiczną w Londynie. We wrześniu 1935 r. odbył w grupie dygnitarzy polskich podróż do Stanów Zjednoczonych, podczas której spotkał się m.in. z prezydentem Franklinem Delano Roosveltem. Po dymisji rządu W. Sławka, gen. Rydz-Śmigły wysunął jego kandydaturę na premiera, ale prezydent Mościcki ją odrzucił. Spowodowało to podanie się K. do dymisji ze stanowiska wiceministra skarbu. Potem krótko prezesował Bankowi Polskiemu. W latach 1936-1938 był Komendantem Naczelnym Związku Legionistów Polskich. Organizował Obóz Zjednoczenia Narodowego, którego został szefem. W 1938 r. wybrano go senatorem i rozpoczął pracę w Banku Handlowym. W 1939 r. stał na czele rządowej delegacji do Wielkiej Brytanii, mającej uzyskać kredyty na wzmocnienie polskiej armii. Podczas kampanii wrześniowej kierował ewakuacją złota Banku Polskiego. 10 września prezydent Mościcki mianował go wiceministrem skarbu. Poprzez Rumunię dotarł do Paryża. Po internowaniu rządu polskiego w Rumunii był najwyższym rangą przedstawicielem polskiego rządu we Francji. Władysław Sikorski tworzący rząd na uchodźstwie 30 września powołał go na ministra skarbu. 9 października został także w tym rządzie ministrem przemysłu i handlu. Po atakach za strony przeciwników sanacji podał się 9 grudnia 1939 r. do dymisji ze stanowisk ministerialnych, pozostając na kilka miesięcy w rządzie jako podsekretarz stanu. 18 czerwca 1940 r. wraz z innymi członkami rządu został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. W jesieni udał się do Stanów Zjednoczonych w celu uzyskania wsparcia finansowego dla polskiego rządu emigracyjnego.
Od tamtego czasu do śmierci przebywał w USA. Pracował najpierw w biurze radcy handlowego polskiej ambasady, a po wojnie jako kucharz hotelowy.
Był też m.in. wicedyrektorem Instytutu Józefa Piłsudskiego w Ameryce. Stan jego zdrowia pogarszał się. W listopadzie 1968 r. dostał udaru mózgu, po którym nastąpił paraliż. Zmarł 3 lutego 1969 r. w Nowym Jorku. Pochowany na cmentarzu Wolvercote w Oksfordzie. Miał dwóch braci. Nigdy się nie ożenił.